“ik ben op mijn achtste begonnen met wielrennen’, zegt Peter. ‘Als kind wilde ik al proberen er alles uit te halen, dus heel erg prestatie gericht bezig. Uiteindelijk bereikte ik de amateurstatus toen ik 18 was.’ Zes jaar later sloeg het noodlot toe. ‘Ik kreeg last van mijn rikketik. Dat werd pas veel later duidelijk. Tijdens een wedstrijd werd ik wat wazig voor mijn ogen en licht in mijn hoofd’, verduidelijkt Peter gebarend. ‘Ik ging daarna naar de huisarts toe en die stelde aan de hand van mijn verhaal en na onderzoek de diagnose hyperventilatie.’ Dit stelde Peter gerust en hij begon weer verder met zijn sportieve carrière. Totdat het echt mis ging. ‘Ik zwalkte over de weg van links naar rechts en mijn hart sloeg op hol. Uiteindelijk viel ik flauw en ging het licht uit.’

Weer naar de huisarts, maar niets kunnen vinden. Als hij wat voelde aankomen blies hij in een plastic zakje. Dus Peter trapte maar door en verschillende malen kreeg hij dezelfde aanvallen waarvan hij dacht dat het hyperventilatie was. Totdat bij een wedstrijd de aanval zo hevig was dat hij met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. ‘Daar ben ik door de molen gegaan. Uit de verschillende oefeningen die ik moest doen om een aanval op te wekken, kwam uiteindelijk het probleem naar voren. ‘Mijn rechter hartkamer is groter dan de linker. Er zijn waarschijnlijk door het actieve sporten allerlei littekentjes op het hart ontstaan die niet meer herstellen maar die wel gevolgen hebben voor de werking van je hart. Het is in ieder geval een ingewikkeld verhaal. Belangrijk is echter dat ik weet wat er aan de hand is. Maar sporten met een hart dat nog maar voor 30% functioneerde was volgens de specialisten niet meer aan de orde.’ Een leven met bètablokkers.

Een nare periode breekt voor hem aan. Na een maand ziekenhuis en een tijd niet kunnen sporten komen de nachtmerries, boosheid en frustratie. ’Dit wil ik niet langer’, zegt Peter tegen zichzelf en hij besluit tot een drastische stap. ‘Natuurlijk ben je angstig, maar na een jaar wilde ik toch weer een klein beetje gaan sporten. En hij ging, eerst op de fiets en later hardlopend en uiteraard de grenzen opzoeken. ‘Ik heb het wel langzaam moeten opbouwen. Door de bètablokkers verzuur je sneller en dat kun je trainen. Loop nu bijna 8 jaar hard en kan redelijk goed meekomen.’ Dat laatste is overigens een understatement als je zijn staat van dienst bekijkt. De marathons zijn inmiddels passé. Dat hoeft niet meer zo nodig. Alles keurig in overleg met de cardiologen die laatst nog weer bevestigd hebben dat zijn gezondheidstoestand stabiel is. Beter wordt het niet meer.

Peter is desondanks een gelukkig en tevreden mens met een passie voor hardlopen. Een bofkont en een doorzetter. Opgeven is ook niet zijn aard. Ook al juichen de cardiologen zijn activiteiten niet toe. Het heeft Peter allemaal wel alerter gemaakt. Maar het hardlopen blijft in zijn agenda staan. ‘Sporten met een mooie lage hartslag’, benadrukt Peter, ‘en geen opvliegende intervaltrainingen meer.’ Hij laat zijn nieuwe hardloopschoenen zien. ‘Mooi he?’ Topdesign want volgens Peter wil het oog ook wat. Super lichtgewicht om te kunnen zweven. ‘Met het hardlopen word je met jezelf geconfronteerd’, legt hij uit. ‘En denk er om dat je pijn in je lijf niet negeert. Wees bewust. Het kan een signaal zijn.’ Peter kan het weten.