Nieuws
Hangen de hardloopschoenen binnenkort aan de wilgen?
01 september 2023
Wat een heerlijk energiek mens, Thea Verkaaik. De oudste hardloopster van Groningen Atletiek. 86 jaar maar liefst en nog elke week 10 hardloopkilometers achter de rug plus de training op de vrijdagochtend. De enige bui die dag treft Thea ten volle. Met de regendruppels nog in het haar heeft ze plaatsgenomen in het clubgebouw. Wachtend op de atleten van de vrijdagochtendgroep die in het zicht van trainer Evert Botter binnen komen. Ook nat en voldaan. Een mooie gemêleerde groep om mee te lopen met als junior van het gezelschap en trainingscoördinator Matthijs Stuifzand.
Laatbloeier
Ruim twee weken geleden maakte Thea aan de groep bekend te gaan stoppen met het hardlopen. Het einde van een lange hardloopcarrière die al vroeg begon. ‘Eigenlijk hebben mijn zoons mij bewogen om te gaan hardlopen. Ik ben in 1991 weduwe geworden en was zoekende naar een ritme. Een beetje afleiding kon ik wel gebruiken, zeiden ze tegen mij. Een minuutje hardlopen en een minuutje wandelen.’ Zo wandelde Thea het hardloopcircuit binnen waar ze via een artikeltje in het Dagblad van het Noorden in contact kwam met Evert. ‘Ik was op dat moment 60 jaar. Een laatbloeier zal ik maar zeggen.’ Het werd een feestje.
Ruim twee weken geleden maakte Thea aan de groep bekend te gaan stoppen met het hardlopen. Het einde van een lange hardloopcarrière die al vroeg begon. ‘Eigenlijk hebben mijn zoons mij bewogen om te gaan hardlopen. Ik ben in 1991 weduwe geworden en was zoekende naar een ritme. Een beetje afleiding kon ik wel gebruiken, zeiden ze tegen mij. Een minuutje hardlopen en een minuutje wandelen.’ Zo wandelde Thea het hardloopcircuit binnen waar ze via een artikeltje in het Dagblad van het Noorden in contact kwam met Evert. ‘Ik was op dat moment 60 jaar. Een laatbloeier zal ik maar zeggen.’ Het werd een feestje.
Hardnekkige blessure
Het hardlopen werd voor Thea een passie en een manier om het ritme in het dagelijkse leven terug te vinden. Het werkte allemaal. Mooie momenten en een leuke en fijne groep om mee te trainen. Maar na ruim 25 jaar daagt het afscheid. ‘Ik heb een hardnekkige blessure, waardoor het hardlopen niet erg leuk meer is. Teveel pijn. Doe het niet graag, maar ik heb geen keus denk ik’, zegt Thea bedroefd. Ik heb pijn in mijn bil. Ben daar voor al bij de fysio geweest. Ik loop er al een tijdje mee rond. Of het herstelt? Ik weet het niet.’
Het hardlopen werd voor Thea een passie en een manier om het ritme in het dagelijkse leven terug te vinden. Het werkte allemaal. Mooie momenten en een leuke en fijne groep om mee te trainen. Maar na ruim 25 jaar daagt het afscheid. ‘Ik heb een hardnekkige blessure, waardoor het hardlopen niet erg leuk meer is. Teveel pijn. Doe het niet graag, maar ik heb geen keus denk ik’, zegt Thea bedroefd. Ik heb pijn in mijn bil. Ben daar voor al bij de fysio geweest. Ik loop er al een tijdje mee rond. Of het herstelt? Ik weet het niet.’
Warme deken
Als het niet beter wordt dan moet Thea binnenkort een foto laten maken om te kunnen zien wat er mis is. Ik wacht dat nog even af, maar voorlopig even niet hardlopen. ‘Ik vind het jammer om er mee te stoppen, maar achteraf valt het besluit me toch mee.’ Ze zwemt, fietst, wandelt. Beweging en afleiding genoeg. Alleen hardlopen…twijfelachtig. ‘Je hoort me niet klagen hoor’, zegt ze positief. Ík heb lang genoeg kunnen genieten van het hardlopen met deze mooie club.’
De vrijdagochtendgroep begrijpt haar besluit en slaat dat gevoel als een warme deken om haar heen. Natuurlijk wordt ze gemist. Ze blijft nog lid tot volgend jaar juli. Daarna ziet ze wel weer. Maar of die hardloopschoenen aan de wilgen worden gehangen? Kijk in haar ogen en zie die glimlach. Alles is mogelijk. Bikkel.
